سنجش ارتباط خودکارآمدی و سازگاری زنا‌شویی در زنان دچار نشانگان تخمدان پلی‌کیستیک و زنان سالم

مقدمه: سندرم تخمدان پلی‌کیستیک(PCOS)، یکی از شایع‌ترین اختلال غدد درون‌ریز است که شیوع آن از 4 تا 25 % زنان در سن باروری گزارش شده‌است. این سندرم با پیامدهای متفاوت در زمینه‌های متابولیک، باروری و روان‌شناختی همراه است که بایستگی پژوهش در این مورد را روشن می‌کند. هدف: تعیین رابطه خودکارآمدی و سازگاری زناشویی و مقایسه آن در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک و زنان سالم. مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت علّی_مقایسه‌ای و با مشارکت 129 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک و 125زن سالم، به روش نمونه‌گیری در دسترس و با استفاده از معیار تشخیصی روتردام انجام شد. افراد نمونه به پرسشنامه‌های خودکارآمدی شوارتز و جروسلم(10GSE-) و سازگاری زناشویی اسپانیر(32DAS-) پاسخ دادند. داده‌ها با نسخه 20 نرم‌افزار SPSS و روش‌های آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون، آزمون تی و تحلیل واریانس چند متغیری واکاوی شد. نتایج: سازگاری زناشویی به طور معنی‌دار در زنان PCOS پایین‌تر از زنان سالم بدست آمد(01/0 >p)، اما در متغیر خودکارآمدی، تفاوت دو گروه از نظر آماری معنی‌دار نبود. همچنین، خودکارآمدی و سازگاری زناشویی در گروه PCOS و سالم رابطه مثبت معنی‌دار داشت و خودکارآمدی توان پیش‌‌بینی سازگاری زناشویی را داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به تفاوت سازگاری زناشویی و رابطه آن با خودکارآمدی در زنان مبتلا به PCOS و زنان سالم، به نظر می‌رسد افزایش آگاهی، غربالگری و فرآیند ارجاع برای بهره‌گیری از خدمات مشاوره‌ای در مبتلایان نیاز است.